කිසිදාක හිස් නොවන
කිසිදාක තනි නොවන
නගරයෙ කොනක සිටගෙන
නෙතු අයාගෙන හැම දින
හිරු නැගෙන සිතිජයෙන
හිරු බැසෙන සිතිජයෙන
හෝ හෝ සුමුදු රළ සිඹින
වෙරළ දෙස බලාගෙන....

උදේ සිට රෑ තුරා
කඩිමුඩියේ දුවයන
නා නා විදියෙන් යුක්ත
ඇදුම් පැළදුම් වලින් සැරසුණු
ගැහැණුන්ය පිරිමින්ය.....

අනුන් හට අත පොවන
හිගන්නන් එක පසක
කඩල අඹ විකුණමින්
තද අව්වෙ වේලෙමින්
තවත් පිරිසකි අනෙක් පස...

නාද නගමින් ඇදෙන
නොයෙක් රථ වාහන
මා පසුකර හඹායන
පෙරහැරකි දිගටම ඇදෙන.....

ඒ අතර සෙවණක් සොයා
ඇදෙන මහ ජනයාට
සෙවන සලසන මා.....
ගස් වලින් හිස් වුනු
මාතර පුරවරයෙහි
කොනක සිට
නගරයේ වත ගොත සොයන
යෝධ නුග රුක වෙමි..

නදී

එකම විදියට හිතන
එකම විදියට දකින
එකම විදියට පතන
එකම විදියට ඇදෙන
ලොවක් වූවානම් මෙලොව....
අදුරු නෑ කිසිදාක.

සරසවිය මා සෙව්ව..?️

නොබිදුනු සිතක
සංකල්පනා එක්වූ
අනාගත පැතුමන් ගොන්න
පැතුමක්ම සේ සැගවිලා
බිදුණු සිතකට ඇරයුම් කරයි දෝ....

මලානික නෙතු අගින්
දුක් කදුලු ගලාවිත්
දෙකම්මුල් තෙමා
දෝරේ ගලා යයිදෝ.....

සරසවිය මා සෙව්ව
හිමි නැතිය අද එන්න
වැසුනි දෝ... ඒ විසල් දොර
ලබන වසරට අගුළු දා.......

මව්ගෙ හද මඩළ
පියතුමගෙ හද මඩළ
තුල රැදුනු මා නොදත්
සිහින මාලිග....
බිදුණු සොවින් තැවේදෝ.....

නොදනි මම තවම
මේ වේදනා නිවෙන දවස....