දෛවය

ඉරාගෙන ගැබ මෙලොව දුටුවේ මවගේ පණ ටික නවතලා....
ඒ දුක වාවන් ඉන්නට බැරිතැන
පියා මළේ නියගලා කාලා...
කට කැඩුණු බස් ,දෙහි කපනවුන්
එක්ක කැත්තකට පොලු වීලා....
අත්තම්මා රැකගත්තා නෙත් මෙන්
ඇගේ කුසටවත් නොම කාලා....

කළක් ගෙවී ගිය ඉක්මන
ඇස් අදහනූ බෑ ලස්සන .......
ගමේ දී කොලු කවට බසට
නොවරැට් ඈ ගියේ ගස්සන....
රූ සිරියෙන් මත් වූ බඹරු
මල්සර හී වැසි වස්සන.....
උඩු යට්කුරු කර දිවියම
වුණි විපතක් හද ගැස්සෙන.....

ඇස අඳුරු කම නිසා
පය නයෙකු කාලා....
අවසාන ගමන ගියේ
මිණිබ්රි තනිව දාලා......
අනග රැගුමන් හමුවවේ
නොමැත රැවටීලා......
සගවාන කඳුළු බිදු
සැමට මෙහෙකම් කලා......

නිලට දිළි නෙතු අඳුරු වී අද
උයල ම ලිප ගින්නේ...
වැහැරී ගතමත නහර දිස්වේ
ඉදලම කුසගින්නේ ..........
සඳක් පැරදූ ළියක රූසිරි
දැවිල ම ඉර ගින්නේ.......
ලොවට හොරා මිලීන වුණේ
ඇයි ද? කියාපන්නේ.........