සොදුරු රන්වන් ලිය

වත කමල සුපිපි
සියපතසෙ
සොදුරු පිය ලදුනි
රන්වන් රුවින් හැඩවූ
නුඹ හා දොඩමලු වනු රිසිනි
නැග ආයෙ පිය ගැට
මා යළි යළිත් වසරින් වසර මසින් මස
දුක වෙහෙස
නොගෙනම සිතට
ගල් බෙදෙහි සැගව ගත්
වළා වෙහි මුවා වී
සිහගිරෙහි මිහිදුමෙහි
දුහුල් සලුවෙන් තිසරුන් මුවා

සියොවැ ආමි සුදු දනන් හා
දුරු රටින් මෙලක සපැමිණි,
නොලදින් ඇසිල්ලක්
නුඹ හා හුදෙකලා වන්නට
මා සිත දැවෙයි තැවෙයි.
සොදුරු පිය ලදුනි කැකිරි දසන්පා
සනසනු මැනවි පෙලුණු මා සිත.
නෙතග බැලුමින් හා මදහසින්
කැඩපතෙහි නැති බැවින් ඉඩ හසර නොලියමි කුරුටු ගී