අ)සම්මත පෙමක් ළඟ නතරවුන ආත්මාර්තකාමී පෙම්වතෙක් ගෙන් තම පෙම්වතියට...✍

පලමු පෙම ළඟ කෝඩුකාරී මැණික නිම්නාදරී...නීල නෙතු දිගු වරල සරසයි ගත නාරී...රැක්ක දැහැනින් මිදුනි දුටු රුව මනහාරී... පෙරුමන් පුරා ඇසුවෙමි වෙනවද දිවියට භාරී...

හදවත හොයපු මංදාරම් එක සැදෑවක... හිස මත දිවුර සින්නක්කර පොතක... දිවියම භාරී වෙන්නට පුලුවනි මැණික...
කී බැව් සිහිවෙන විටයි දුක මුව අහිංසක...

දින සති ගෙවී අපි පෙම් සයුරක ගිලිලා කාලය ගෙවී යයි... දොඩමළු මැද ගතවීලා ආපිට පෙරලනු නොහැක ගෙලටම තොණ්ඩුව වැටිලා... කියනුයේ කෙලෙස මං විවාපත් අයකියි කියලා...

කියා ගත නොහැක මට බලා නුබෙ මුවග දෙස ...ඉවසාන ඉනු හැකිද දෙයක් ඇත කියනු නීරස ...සෙනෙහසක් නොමැති මුත් පියාගේ කීම වස....විවාපත් වුනා මං නෑණන්ඩිය සමග පෙර දවස ...

ඇසිල්ලක් පමාවට නෙතට ඉනු කදුලු කැට....දෝරෙ ගැලුවා කොපුල් වෙන්න රත් පුඩු පැහැට...එහෙත් මං දැක්කෙ නෑ නුබෙ තරහ ඇස් දෙකට..දෙනවද සමා මැණික මේ සෙල්ලක්කර හිතට

ඉන්නට හැකි නම් නොයා මේ පපුවෙන් එපිට...සම්මත නැති නමුත් දෙන්නම් සතුට නුබෙ හිතට...නුඹ නොමැති නම් මැණික මියදේවි මං දුකට... කිව්වෙ උණුසුම්ම හාදුවක් තියා නුබෙ නලලතට

සැගවුවත් සත්‍ය නොපෙන්වා වැලි කැට යට...හිදිනුයේ කෙලෙස තවත් දී ගිනි නුබෙ හ