අකුරු නොදත් පොඩි පුතු

දහස් වර නුබ ගැන ලියන්නට මාත් පෑනක් ගන්නැතී
ගැහෙන හදවත මෙල්ල කරගෙන හිතින් පද අමුනනැතී
අරමුනක් මත ලියුම ගලපා තිතට ගන්නට බැරුවැතී
ගියපු නුබ යලි එන්නේ කවදද් අම්මේ මම මුමුනන්නැතී

ගැහැට අපමන පිරුනු කොටුවුන බිත්ති අතරට මැදි වෙලා
ගෙවන ජීවිත උහුලනා දුක දෙයියොවත් නැත එය බලා
කාසි මලු කර එවන හැම දින සතුට ඇති බව හිත බලා
ලැබුව සතුටක් නොමැත සැනසුම් කදුලු පමනක් මුසු විලා

ගියත් ගම රට බැහැර දුරකට අම්මේ නුබ කල් යල් බලා
ගත්ත දිනනම් බොහොම වැඩි බව ඊයේ මල්ලිත් සැල කලා
අප්පු නැති ගෙට ලොක්කා නුබමයි කිව දිනයක් සිහි වෙලා
දෑස් අග පොඩි කදුලු ගැලුවා අම්මේ මට නුබ සිහි විලා

කාසී කුමටද සතුට නැති තැන විදවනා හිත් පෑරිලා
ගැබුරු පපුවේ යටම ඇත නුබේ ප්‍රේම වදනින හෑරිලා
අම්මේ නුබ අපේ සතුට වෙනුවෙන් රුහිරු හෙලුවද වැහැරිලා
නුබේ සැප දුක නොදැන තනි උන මගේ හිත දැන් සීරිලා